[Vertaald naar het Nederlands door
Geert Coppieters,
'Katterij Nevartis'..]
Door Dr. Irina Sadovnikova, WCF Int. Alle Rassen
Keurmeester. Speciale bijgewerkte versie 2008, met een
P.S (Herdrukt met toestemming)
Dit artikel is geschreven in 2004, gepubliceerd in een
Russisch tijdschrift voor kattenliefhebbers en daarna op het
internet vertaald in verschillende talen. Echter, een aantal
wijzigingen moest worden aangebracht, omdat het leven
doorgaat en er nieuwe ontwikkelingen gebeuren. De erkenning
van het volledige kleurenpalet van de Siberische kat in CFA
was er eentje van, zodat de tekst enigszins aangepast werd.
Ik heb ook nog een eenvoudigere beschrijving toegevoegd van
het gezicht. Maar de tekst had ook nood aan postscriptums,
welke mijn ideeën weergaven, opgedaan door het lezen van
recente publicaties.
-----------------------------------------------------------
De Siberische kat
is één van de meest mysterieuze wezens door mens en natuur
geschapen. Bij het neerschrijven van deze zin, stel ik me de
lezer voor, die perplex de schouders schudt, denkende: "Wat
kan er nu zo mysterieus zijn aan een Siberische Kat?" Het
zou nogal vreemd zijn deze zelfs een gestamboomde te noemen.
Andere rassen trekken mensen aan door hun exotische namen en
ongewone verschijning - Sphynx, Somali, Cornish Rex... We
horen de muziek van verre omzwervingen in deze namen. De
trotse eigenaren die achter het hok staan op de show, horen
nooit het soort van woorden die ieder van ons, de eigenaren
van de Siberische Katten, op z'n minst één keer heeft
gehoord: "Kijk, deze mooie kat lijkt precies op onze Murka!"
Of zelfs: "We hebben zo'n kat in onze tuin gezien". En
toch... Ik betwijfel of enig ander ras een weg heeft weten
af te leggen van complete onbekendheid naar internationale
publieke erkenning, op zulke korte tijd. Ik betwijfel ook
dat enig ander ras in eigen land van herkomst ooit zoveel
controverse heeft veroorzaakt. Zowel de oorsprong als de
vele kenmerken van de Siberische Kat zijn onduidelijk
bejegend door felinologisten.
Er is een groot
aantal werken geschreven over de Siberische Kat. Ik zou noch
willen terugkomen op elk van hen, noch olie op de dovende
vlammen van het geschil willen gieten. Dus ik zal trachten
van meer in detail te treden over de feiten die niet bekend
zijn bij de lezer of die geïnterpreteerd zijn op een manier
die afwijkt van degene die wij hier in Sint-Petersburg
kennen; Een beetje over de oorsprong van het ras; Het werk
dat is verricht om zijn moderne uitstraling te creëren;
Sommige fokproblemen; Internationale erkenning.
Een blik
op de geschiedenis
Er worden
prachtige verhalen verteld over de herkomst van
verschillende kattenrassen. De Heilige Birmaan,
waarschijnlijk in Frankrijk door middel van kruisfok
bekomen, heeft een charmante naam meegekregen en daarmee
verbonden ook een legende over de katten van Oosterse
tempels. De Noorse Boskatten, afkomstig uit inheemse
Scandinavische halflangharige katten, waren volgens de
legende wagenmenners van de godin Freya. Van de Maine Coon,
een soortgelijke halflangharige kat van de kusten van
Noord-Amerika, wordt beweerd dat het een nakomeling is van
een wilde kat en een wasbeer. Er zijn ook enkele legenden
over de Siberische Katten. Bijvoorbeeld, die ene die vertelt
dat ze afkomstig zijn van wilde boskatten in de dichte
besneeuwde bossen van de taiga en in de Middeleeuwen de
kloosters in Siberië bewaakten. En het is geen wonder dat,
als de geschiedenis van de Maine Coon kan worden getraceerd
sinds de jaren tachtig van de 19de eeuw en dat van de Noorse
Kat sinds de jaren dertig van de 20de eeuw, de geschreven
geschiedenis van de Siberische Kat veel later lijkt te
ontstaan. Maar de naam "Siberische Kat" kent een heel lange
geschiedenis in gesproken taal.
Laten we even
afdwalen van het huidige uiterlijk van de Siberische Kat,
zeer goed bekend bij katten keurmeesters en vele andere
kattenliefhebbers. Laten we terugkeren tot onze kindertijd
en ons proberen te herinneren. Als we zouden gevraagd zijn
wat een Siberische Kat was en hoe het eruit had gezien,
zouden de meesten onder ons niets anders gezegd hebben dan
"pluizig". Een enkeling zou kunnen hebben toegevoegd
"groot". Bij wijze van uitsluiting kunnen we "niet wit"
toevoegen - omdat alle witte pluizige katten Angora geheten
werden. Maar het staat vast dat niemand deze kat zou hebben
gekenmerkt als "diegene die in Siberië leeft".
Hondenrassen
waren vrij goed bekend. Kattenrassen - nogal vaag. Alle
katten met de Siamese kleur werden Siamees geheten. Ze
spraken ook van de zogenoemde junglekat - als het dier te
wild van aard was. In andere gebieden bestonden andere
"namen" van rassen en andere meningen over hun uiterlijk. In
één dorp, een thuis van mijn vrienden, werden alle grijze
kortharige katten met strepen rattenvangers genoemd en ze
werden zelfs geselecteerd op basis van hun
jachtvaardigheden, zogenaamd in verband gebracht met hun
kleur. O.S. Mironova vermeldt de naam "Bukhara", in sommige
Siberische streken voor deze pluizige katten gebruikt.
Populaire opvattingen van de Siberische Kat zijn gebaseerd
op het idee van een dier dat in staat is het strenge
Siberische klimaat te trotseren, eerder dan op z'n
feitelijke oorsprong. "Siberische vorst" is een andere
woordschikking die z'n directe verbinding met het
grondgebied heeft verloren.
Het mysterie van
de herkomst van de Siberische Kat hangt voornamelijk samen
met het feit dat men, verwijzende naar zijn geschiedenis,
drie verschillende begrippen verwart: de moderne Siberische
Kat (een ras met zijn standaard en unieke uiterlijk), het
populaire begrip "Siberische Kat" (dat zijn wortels
terugplaatst naar een afgelegen tijdperk en eerder een
taalkundig dan een felinisch fenomeen is) en de inheemse
halflangharige kat die sinds de oudheid op het grondgebied
van Rusland leeft.
Sprekende over de
laatstgenoemde, de manier waarop deze katten in Rusland
raakten, en verder naar het noorden en het oosten, liep via
historische handelsroutes, zoals die ene van de Varangian
naar Griekenland en de Grote Zijderoute. Het is heel goed
mogelijk dat de Angora, de Sibeer en de Pers dezelfde
voorouders hadden, nieuwkomers uit Klein-Azië. Het is ook
mogelijk dat ze soms zouden kruisen met de wilde steppe- en
boskatten. Maar het is een loutere veronderstelling.
Gedocumenteerde dossiers over katten in Rusland zijn
schaars; ze beschrijven deze dieren niet. Zij vermelden de
kleuren van katten, grijze katten, maar helaas geen pluizige
exemplaren. En later, toen natuurkenners door dit land
reisden, letten ze enkel op de kleuren. Brehm schrijft over
"een ras van rode katten" die hij in Tobolsk opmerkte en
Pallas geeft een volledige beschrijving en een gekleurde
print van een vrij stevige colorpoint kat, een van de drie
dieren van deze soort uit het nest van een zwartgekleurde
moederpoes en een onbekende dekkater, dat hij in de
provincie Penza zag. Deze optekeningen zijn niet meer dan
bewijzen van het bestaan van katten op het grondgebied van
Rusland en de aanwezigheid van bepaalde kleurengenen in hun
genetische poel, maar geen mijlpalen in de geschiedenis van
de Siberische Kat.
* Lees het derde
deel van het P.S. voor reacties op het meest recente
onderzoek naar de herkomst van de binnenlandse kat.
Klik Hier
Oprichting
en ontwikkeling van het ras.
Wat is dan de
geschiedenis van de Siberische Kat als een ras, en niet
louter maar als een halflangharige kat die in Rusland
leefde? Het begin ervan dateert uit de jaren tachtig van de
20ste eeuw. Het kan niet worden uiteengezet zonder de eerste
jaren van de Russische kattenliefhebberij te herdenken.
De Sovjet en de
Russische kattenliefhebberij hadden hun oorsprong in zulke
grote steden als Riga, Moskou en Leningrad. Riga houdt geen
enkel verband met Rusland; Ik vermeld het hier alleen maar
omdat deze stad de eerste was in de USSR, die een club
oprichtte en een kattenshow hield. Nadien ging een show door
in Moskou, vervolgens in Leningrad. Het is heel natuurlijk
dat drommen kattenliefhebbers met hun huisdieren in de
eerste clubs naar binnen stroomden. Lang voordien waren
boeken over katten verschenen met kleurrijke afbeeldingen en
elke katteneigenaar onderzocht zijn huisdier om de kenmerken
te vinden die op deze foto's en romantische beschrijvingen
leken. Ik herinner me nog hoe wanhopig ik wilde dat mijn
eerste kat Noors genaamd werd, omdat ik in een nogal serieus
boek had gelezen dat alleen deze katten als eekhoorns uit de
bomen neerklauterden, dus met het hoofd naar beneden
gericht. Mijn poesje klom echt op die manier uit een
pijnboom bij ons landhuis! Maar toen ik mijn groenogige
torbie, die opgegroeid was op een smerig stort, gevonden in
de achtertuin van de bandenfabriek, naar de club bracht,
zeiden ze dat het een Siberische Kat betrof. (Ze zouden ook
"Maine Coons", "Noorse" en "Balinese" katten in deze werven
en in de buurt van vuilnisbakken vinden... Echter, de meeste
van deze katten waren er nooit in geslaagd om de horde van
de Novice-klasse te kunnen nemen. Sommigen bleven huisdieren
en andere werden door de keurmeesters als Siberische Katten
aanvaard).
* Lees een
update over de "Balinees" in onderstaand postscriptum (deel
5).
Klik Hier
In die periode
maakte het idee om een Russisch ras te scheppen zijn
opwachting. En natuurlijk diende hij "Siberische Kat"
genoemd te worden, vanwege de lange geschiedenis van deze
woordconnotatie. Maar het uiterlijk van deze kat was nog
niet geheel duidelijk. Het moest een halflangharige zijn,
maar wat nog meer? Type, grootte, vorm van de kop, de
snuitcontouren, plaatsing van de oren - een grote
verscheidenheid van deze kenmerken was vertegenwoordigd in
de stedelijke en de suburbane bevolking van halflangharige
katten (laten we ze "conventioneel inheems" noemen),
bestudeerd door felinologisten. Zij moesten een keuze maken
op basis van de meest voorkomende soort in de populatie,
rekening houdende met de al erkende rassen van
halflangharige katten, voornamelijk de Maine Coon en de
Noorse Boskat. Iedereen wilde zich onthouden van de
herhaling van de bestaande dingen.
** Lees een
update over "archetype" in onderstaand postscriptum (deel
2).
Klik hier
De eerste
standaarden van het nieuwe ras werden in de late jaren
tachtig opgesteld door felinologisten van de "Kotofei" club
(OS Mironova, IJ Katser, enz.). Tegelijkertijd werden de
Siberische katten geregistreerd en gefokt door andere
Russische felinologisten. In Moskou werd dit werk uitgevoerd
door T.S. Emelyanova, L.K. Ovchinnikova en T. D.
Sapozhnikova. Maar het was "Kotofei" die de standaard
voorschreef. De legendarische Siberische dekkater Roman,
geboren in 1987 (eigenaar A. Ivanova, "Kotofei"), stond
model. Hij was een van de stichtende katten voor het ras.
*** Lees een
update over de eerste Russische felinologisten in
onderstaand postscriptum (deel 4).
Klik hier

Roman
Sinds het prille
begin werden de volgende kenmerken beklemtoond: krachtige
type, stevige botstructuur, ronde poten, volle afgeronde
snuit, ver uit elkaar staande oren en ovale ogen. De vorm
van de kop werd gespecificeerd als afgerond. De grootte was
iets overdreven door de standaard. Als de tekst van de
standaard uit 1989 op een romantische beschrijving lijkt,
dan worden in de standaard van 1990, die bijna dezelfde
lichaamsdelen behoudt, ook de kleuren (agouti, agouti met
wit, non-agouti, non-agouti met wit en de colorpoint in
dezelfde groepen) en de gebreken inbegrepen.
De SFF, die op
dat moment de Sovjet-Felinologie Federatie genoemd werd,
aanvaardde deze standaard. In 1991 werd op basis hiervan, de
eerste internationale standaard uitgewerkt. De WCF, op dat
moment een jonge internationale federatie, was de eerste om
de Siberische Kat, te erkennen, met inbegrip van de
Siberische colorpoint. Een andere beroemde stichter-kater,
Mars, een blauwe tabby point met wit, geboren in 1988,
behoorde eveneens tot "Kotofei".

IC Mars
Mars en zijn zoon
Nestor zijn op honderden stambomen terug te vinden. Nestor
is een oprichter van de bloedlijn van de "Gel" cattery. Zijn
bloed werd ook gebruikt in de "Marcell" cattery, in
combinatie met Roman's lijn (later omgezet in de lijnen van
Vergiliy en Lucreciy). "Kotofei" heeft ook andere
stichtingskatten grootgebracht, die later in nieuwe clubs
gebruikt zijn.
Ik heb de
vergeelde catalogi (vooral door verloop van tijd, maar
sommige - door de hulp van katten) van de eerste kattenshows
vóór me liggen. Laten we daar proberen Siberische katten te
vinden. Vóór 1991 schreven de eigenaars ze in verschillende
rassen en groepen in:
1989: Moskou,
8-9 mei.
De eerste
All-Unie kattenshow. Negentig dieren in de catalogus, een
flink deel zijn Perzen. De rubriek "Langhaar en halflang
haar katten van onbekende rassen" omvat 12 Siberische
Katten. Geen van allen hebben geregistreerde ouders. Echter,
de rubriek "Huishoudelijke katten" is uitgebreider. We zien
hier Mars voor het eerst, op de aanvullende lijst. Hij komt
als een Siberische Kat binnen in de klasse van Novice op
zijn volgende show en wordt een dekkater.

1989: Riga,
23-24 september.
164 katten in de
catalogus en opnieuw betreft bijna de helft van hen Perzen.
De rubriek "Officieel niet-erkende rassen" omvat de Sibeer
en de Neva Masquerade. Nummer 146 in de Novice klasse is de
beroemde Roman. In de Open klasse zien we de voormalig als
novice begonnen seal point Ricky, die later, samen met
Selina, voor vele nakomelingen zorgde. En Selina verschijnt
in de Novice klasse als... Balinees! Ze is op deze show aan
het Siberische ras overgedragen. Veel huisdieren bewandelen
deze weg als ze in de Novice klasse starten.


1989: Moskou,
7-8 september.
244 katten in de
catalogus. De Siberen zijn opgenomen als een rasgroep, er
zijn er 26 van. Katten uit Leningrad zijn op deze show
eenvoudigweg niet opgenomen in de catalogus. Maar we kunnen
wel het lot traceren van de "Balinese" mannelijke Boyz,
geboren in 1988, die met zijn oudere moeder en zus van
dezelfde kleur door Irina Gorinova in Samara gevonden werd.
Boyz, die ook naar het Siberische ras was overgebracht, werd
later met succes geshowd, en leefde een lang leven.

Op 16 september
1989 vroeg een groep van kwekers van Leningrad en Moskou, de
registratie aan van de Siberische Kat bij de SFF, opgericht
in april van hetzelfde jaar. Het ras is geregistreerd op 6
augustus 19negentig(Certificaat Nummer 1). Tegelijkertijd is
de colorpoint Siberische Kat geregistreerd als een unieke
kleurvariant van de Sibeer met een tweede naam "Neva
Masquerade" (Certificaat Nummer 2). Nu zouden de show
catalogi van de clubs die samenwerken met de SFF ook de
Siberische Katten in de halflangharige afdeling moeten
vermelden met een aparte groep van kleuren, "Siberische
Kleurpunt (Neva Masquerade)".


De show van de
"Kotofei" club, 5 en 6 januari 1991. 342 katten in de
catalogus. 119 Siberen, waarvan 29 colourpoints. De Novice
klasse bevat 50 Siberen, waaronder 13 colourpoints. De
oudste kat is bijna 10 jaar oud, maar ze is te zien in de
Novice klasse. Er zijn veel dieren van de eerste generatie
met een geboorteakte (nog geen stamboomcertificaten: om een
stamboomcertificaat in plaats van de geboortecertificaat te
bekomen, had de eerste generatie nakomelingen beoordeeld
moeten worden door keurmeesters). Nakomelingen van Roman,
Mars en tientallen andere voormalige novicen.
Ondanks de ruime
hoeveelheid aan materiaal voor stamboomcertificaat, had de
voorraad van het begin van de jaren negentig veel te wensen
over. De nesten "versplinterden". Alleen de fanatici hielden
zich bezig met de Siberen... Veel clubs en zelfs
keurmeesters lieten zich snerend uit, als ze over hen
spraken. Maar tegelijkertijd groeide de interesse voor de
Siberen in het buitenland met sprongen. Als de dieren die
eerder naar Oost-Duitsland en Tsjechoslowakije waren
uitgevoerd, die "populaire" Siberische katten waren zonder
enige standaard of documenten (trouwens, zij zijn de
oprichters van sommige Europese lijnen van het type wat niet
voldoet), dan bestond de uitvoer van het begin van de jaren
negentig uit de eerste en de tweede generatie van de
Siberen, de resultaten van de fok. De nakomelingen van Roman
werden door Elizabeth Terrell van de "Starpoint" cattery
geïmporteerd naar de Verenigde Staten.
De
"Starpoint" lijnen zijn nog steeds zeer gewaardeerd in de
VS.

Lundberg Zorro
Windrifter Larisa
Birchgrove Toyla Taigovich
Een aanzienlijke
hoeveelheid katten met verschillende kleuren werd door Hans
en Betty Schultz (de "Newskij's" cattery) naar Duitsland
ingevoerd, die een grote rol speelden in de popularisering
van het ras in Europa. Newskij's Magadan Terranka, een kater
die in deze cattery gefokt werd, kan zelfs tegenwoordig op
shows concurreren. Maar toch, de eerste golf van de
uitgevoerde Siberen was over het algemeen van slechte
kwaliteit. Het resulteerde in de situatie, waarbij elke
kweker of cattery eigenaar zijn eigen standaard voor zijn
voorraad probeerde te maken. Op dat moment meenden enkele
buitenlandse keurmeesters dat de Siberische Kat niet meer
was dan een slechte versie van de Maine Coon. Of zelfs een
kruising tussen de Noorse Boskat en de Maine Coon. Al deze
rassen hebben een soortgelijke vachtstructuur met kleine
verschillen; ze zijn allemaal redelijk groot en stevig. Het
was niet eenvoudig om verschillen te vinden in hun grootte,
de lengte van de poten en van de staart, en de vorm van de
kop, zoals in de eerste standaarden opgenomen. Hoewel de
standaardontwerp van de WCF in 1990 gebaseerd was op die van
"Kotofei", onderging de eerste officiële standaard in 1991
enkele wijzigingen: om mysterieuze reden werden hoge
jukbeenderen toegevoegd aan de afgeronde vorm van de kop en
de staart diende lang tot zeer lang te zijn - dit leek
inderdaad meer op een tweederangs Maine Coon. Vooral
rekening houdend met het feit dat het zeer moeilijk was om
in Europa van beide rassen ideale vertegenwoordigers te
vinden.
De
onderscheidende kenmerken van de Siberische Kat moesten in
de standaard worden benadrukt om publieke erkenning te
winnen. Deze kenmerken moesten gevonden worden en in het ras
vastgelegd worden om een unieke verschijning te creëren. Een
hoop heisa werd gemaakt over de vorm van de kop. Brede,
laaggeplaatste jukbeenderen, door een zachte lijn naar een
afgeronde snuit verbonden, konden niet worden verward met de
kop van de Maine Coon of de Noorse Boskat. Deze kenmerken
werden voor het eerst beschreven in het Leningrad /
Sint-Petersburg aandeel en werden in 1991 door PFS (IA
Okulov, EJ Dmitrieva) opgenomen in de standaard.
Een grote groep
poezen waren geselecteerd (bijvoorbeeld Frazy, Roman's
kleindochter, Gladys, dochter van Mars, Pyshka geboren in
1988, die later als één van de eerste Siberische katten
Wereldkampioen werd -) en twee katers, die het dichtst bij
de eisen van de nieuwe standaard stonden (één van hen is
Georgiy, geboren in 1987, gebruikt om de "Knyaz Gvidon"
cattery te stichten).

WCH Pyshka Dikaya Krassa
Deze katers vertoonden echter geen aanleg voor erfelijke
dominantie. Maar het idee werd gevolgd door geluk: een
nieuwe vondeling verscheen in de club, "een kat in de zak".
Een oude dame had haar huisdier in een zak meegebracht! Het
was de kater Max, geboren in 1989, een grote krachtige kat,
seal tabby point kleurig met bijna ideale contouren van de
kop en bijna perfecte vacht, enkel een beetje te kort. Hij
was degene die erfelijk overheersend bleek te zijn. Dermate
erfelijk dominant, dat tot op dit moment zijn vrouwelijke
nakomelingen in het derde en vierde generatie het leven
schenken aan kleine kopieën van hem in alle erkende kleuren.

WCH Max
Zijn lijn,
begonnen door de "Nightingale" cattery, wordt voortgezet
door de catteries "Dikaya Krassa" en "Dom Filina". We kunnen
nu al spreken over het succes van de lijnen van zijn zoon
(W.Ch. Arsenij Nevski en Gr. I. Ch. Filimon). Deze vorm van
de kop werd al gauw opgenomen in de WCF standaard.
In 1994 werden op het seminarie van de IFSJ dezelfde jukbeen
en snuitcontouren gebruikt in de samenstelling van een meer gedetailleerde
standaard dan die van de PFS. De vorm van de kop werd omschreven als
"trapeziumvormig". Deze standaard werd gepubliceerd in de collectie van de
standaarden van inheemse rassen, op dit moment is het geldig in de SFF en zijn
er geen significante verschillen met de huidige WCF standaard. We vinden "korte
brede trapeziumvorm" in de SFF standaard, "korte en brede kop" in de
WCF-standaard, het jukbeen en de snuitcontouren hebben dezelfde beschrijving. De
lengte van de staart is ingesteld in overeenstemming met het stevige type van
het dier: "middellang" in de SFF-standaard, "reikend tot aan het schouderblad"
in de WCF standaard.

WCH Arsenij Nevski
Het verdere
fokken van de Siberische Kat in Rusland staat in vele
publicaties in detail beschreven. De oprichting van de Unie
van Siberische Katten liefhebbers in Moskou (wijlen T.E.
Pavlova) heeft in vele opzichten bijgedragen tot de
popularisering van dit ras. Deze unie houdt met succes shows
van één enkel ras en houdt een register bij van die Siberen
welke wereldkampioen werden.
Het is niet zo
makkelijk om katten van een goed, modern type te bekomen.
Indien het werken aan het type gebaseerd is op de
lijnfokkerij, zullen de katten binnen in een cattery al ras
tot hetzelfde type behoren, met niet alleen de voordelen,
maar ook de vastgestelde gebreken. De uitwisseling van
erfelijk materiaal tussen Russische catteries is nog altijd
onvoldoende. En als het dan toch plaatsvindt, dan heeft dat
voornamelijk tot doel: het toevoegen van een nieuwe kleur of
het "verdunnen" van de inteelt. Elke cattery is tevreden met
zijn type, wat in vele opzichten gerechtvaardigd is.
Gelukkig behoren de minderwaardige soort van langwerpige
Siberen geleidelijk aan steeds meer tot het verleden. Veel
catteries boeken groot succes in conformiteit van de
lichaamsbouw. Grote, zware dieren met krachtige benen en
grote ronde poten kan men nu veel vaker aantreffen.
Daarnaast werden zulke aantrekkelijke kleuren als goud en
zilver verkregen en vastgelegd.

Olisia Laskovy Zver
Bay Sultan Laskoviy Zver

Tussen deze foto's zijn er twee Siberische katten. Kan je ze
vinden? Het antwoord volgt aan het einde van dit onderdeel!
De
meest problematische struikelblokken zijn de vachtkwaliteit
en de vorm van de kop. Wat betreft het laatste, als we lange
smalle koppen buiten beschouwing laten en ook de spitse of
smalle snuiten, die in geen enkel opzicht voldoen aan de
standaard, dan is de moeilijkste opdracht het bereiken van
de juiste vorm, niet af te leiden uit zacht weefsel, maar
gebaseerd op botstructuur. De standaard accentueert met
opzet het feit dat de afronding van het gezichtsdeel afhangt
van jukbeenbogen en van de volheid van de snuit, en dus niet
van bolle wangen. Het belang hiervan is essentieel om het
ongewenste type uit te sluiten, dat dicht bij de halve Pers
aanleunt.
De belangrijkste kenmerken
van het gewenste en het ongewenste type van de Siberische
Kat:
|
Ongewenst type
(te dun) |
Gewenst type |
Ongewenst type
(Half-Pers) |
Kopvorm, jukbeen uitlijning |
 |
 |
 |
Voorhoofd en profielvorm |
 |
 |
 |
Vachtstructuur |
Niet van toepassing
op het slanke type |
 |
 |
Oogopening |
 |
 |
 |
De jukbeenboog
van de ideale Siberische Kat strekt zich uit tot de
buitenste ooraanzet, en die van een kat van het ongewenste
type - tot het midden van het oor. De afstand tussen de
hoektanden van de Siberische Kat is groot; de onderkaakboog
tussen de hoektanden loopt nagenoeg recht. Het dier van het
ongewenste type heeft een scherpere boog en de afstand
tussen de hoektanden is kort. Optisch lijkt zo'n hoofd
afgerond door de volle wangen en het ontwikkelde zachte
weefsel van de snuit. De botstructuur van de ideale Sibeer
is gemakkelijk af te tasten; men kan zelfs de jukbeenderen
van een kat met volle vacht goed gezien. Als we het verschil
in de schedelhoogte toevoegen (een ideale Siberische Kat
heeft een lagergezette schedel), de vorm van het voorhoofd
(een ideale Siberische Kat vertoont een vloeiend putje van
de vlakke schedel naar het rechte brede dorsale gedeelte van
de neus, wat geaccentueerd is door de groei richting van de
beharing), de vachtstructuur (katten van het ongewenste type
hebben een overontwikkelde ondervacht en in tegenstelling,
is hun bovenvacht te fijn) en de vorm van de ogen (het
bovenste ooglid van de Siberische Kat moet aan het oog een
ovale vorm geven), en vaak lager geplaatste oren, dan is het
makkelijk om het certificaat te weerhouden. Natuurlijk zijn
niet al deze kenmerken tezelfdertijd aanwezig. Dat is waarom
aan jukbeenderen de nodige aandacht dient geschonken te
worden.
Om het kort en
eenvoudig te stellen: het brede gezicht van een Siberische
kat wordt gevormd door brede laaggezette jukbeenbogen, flink
uiteen staande ogen en een brede neus. De volledige snuit
wordt gevormd door een brede onderkaak met een ruime breedte
tussen de hoektanden en de afgeronde snorhaarkussentjes. Het
profiel wordt gevormd door een plat voorhoofd, verhoging van
het wenkbrauwniveau, ondiepe deuk op de neusbrug, een rechte
neus en een afgeronde kin.

Fiodor Della Niva, Italië
De neiging om
meer decoratieve katten te bekomen, wordt vaak gekenmerkt
door een langere vacht, soms gepaard gaande met de
veranderingen in diens structuur. Helaas merkt men vaak een
te zachte vacht op, niet enkel bij verdunningskleuren en bij
sommige lijnen van colorpoints, maar ook bij zwart zilver en
wat nog vreemder is - soms bij effen zwart tabby. De houding
van de keurmeester is hier van groot belang, en met name de
voorkeur van de juiste textuur met stevige vette toplaag,
voor de lengte en vooral voor de kleur en het patroon.
Rekening houdende met het feit dat zowel voor de kleur als
het patroon niet meer dan 5 punten kan worden gegeven, kan
de kat met een onduidelijk patroon of schemerige kleur
zonder fouten in het type, vorm van de kop en
vachtstructuur, in de praktijk de gewenste 98 punten winnen.
Fouten in de vachtstructuur (maximaal 20 punten) dienen
strenger te worden bestraft, zeker als het gaat om een
overontwikkelde ondervacht of afwezigheid van de typische
waterdichte bovenlaag van de vacht. Het zou in de catteries
leiden tot een striktere selectie volgens de vachtstructuur.
Dezelfde hang
naar sierlijkheid resulteert soms ook in te wijd open, bijna
ronde ogen. Het is beter om zich hier te houden aan de
gulden middenweg. De ogen van de Siberische Kat moeten ver
uit elkaar staan, ze moeten eerder groot zijn, maar niet
rond. Diepe en dicht bij elkaar staande ogen zijn net zo
ongepast bij een Siberische als ronde, wijd open gevormde.
Antwoorden: Kat # 1 is een Siberische kat met stamboom, van
het slanke type,
Kat # 3 is een Siberische kat met stamboom, van het
hypertype,
Katten ## 2 en 4 zijn Perzische katten met stamboom, van het
"Poppensnoetjes" type.
Siberen in
het buitenland.
In Amerika hebben
ze de standaard op eigen houtje veranderd, hoewel ze
begrepen dat er zoveel onderscheid als maar mogelijk zou
moeten bestaan van soortgelijke rassen om erkenning te
genieten. Het werd uitgedrukt in de voorkeur van afgeronde
vormen in alle onderdelen van de standaard. Hoofd, ogen en
buik van een Amerikaanse Sibeer dienen nagenoeg rond te
zijn, en er wordt in het bijzonder aandacht besteed aan
laaggeplaatste oren. Daarentegen, specificeert de standaard
niets betreffende de jukbeenderen. Om eerlijk te zijn,
trachten de beste catteries nog steeds naar 'ons' type van
de moderne Sibeer. Siberische katten hebben een volwaardige
kampioenenstatus in de TICA en de CFA.
In Europa was het
aanbod voor lange tijd zeer divers geweest. Het minder goede
type met lange poten en staart, langwerpige snuit en
hooggezette jukbeenderen, was wijdverspreid. Ze kwamen zelfs
tot ovale poten en het ontbreken van een ondervacht, met
vermelding van dat laatste in hun 'nieuwe' standaard. Maar
in recentere jaren is het uiterlijk van de Siberische Kat in
de Europese landen naar voldoening geëvolueerd. Verstandige
invoer in combinatie met een goed doordacht fokplan werpt
zijn vruchten af. En weer een interessante trend - ondanks
de verschillen in standaarden (in de FIFé standaard hadden
ze tot 2006 een lange staart en hoge jukbeenderen) hebben de
beste katten onze moderne uitstraling.
Helaas, zowel in
de VS en in Europa zijn er catteries die al te zeer
vasthouden aan het idee van afgerondheid, waar katten te
veel lijken op de oude, traditionele Perzische kat. Dit is
een schadelijke tendens, omdat dit het oorspronkelijke idee
tegenwerkt om te selecteren naar een kat met een unieke,
aparte verschijning.
Er zijn nog maar
weinig Europese landen over, waar niets bekend is over de
Siberische Kat. De Siberen zijn onlangs in Groot-Brittannië
verschenen, hoewel dit eiland voor hen enige tijd afgesloten
was. Intussen zijn daar verschillende generaties van goede
Siberen geboren. En op 8 september 2004, kregen we het goede
nieuws: de voorstelling van het Siberische ras op de
vergadering van het Uitvoerend Comité van de GCCF werd
bekroond met erkenning! De GCCF standaard is meer
gedetailleerd dan die van de WCF, maar tegelijkertijd is
naar analogie van onze standaard, kwestie van type en
erkende kleuren.
Nu komt de
Siberische Kat voor in elk deel van de wereld, met
uitzondering van Antarctica. Er zijn catteries in Japan,
Zuid-Afrika, Zuid-Korea... De Siberische Kat heeft de wereld
in een fractie van een seconde veroverd en gaat zijn plaats
behouden.

TICA/RW. OD.SGC Almaz Manekineko Mike, Japan

Salikons Ida, Zweden
Lees verder in
deel 2 P.S. Zeven PostScripts
Copyright 2012 © Siberische Kat Info. All Rights Reserved. Disclaimer
|